Laat omgevingsvisie geen oude wijn in nieuwe zakken zijn

Maken de omgevingsvisies die er nu al liggen het verschil of lijken ze verdacht veel op hun voorganger, de structuurvisies? Waarom ambtelijke capaciteit, uren van participanten en vooral veel geld stoppen in een nieuwe omgevingsvisie als je hetzelfde kunt bereiken met een de oude visie? Dat kan de wetgever toch niet bedoeld hebben met de paradigmawisseling van de Omgevingswet? Zien we iets over het hoofd?